Het verhaal van William (42) en Roy (4,5 jaar)
"Superman Roy gaat naar groep 1"
“De weeën begonnen thuis bij 24 weken zwangerschap en vier dagen. Ik was bezig met de verbouwing van de zolder. Met gillende sirene en een snelheid van 170 km per uur in de ambulance, verloskundige achterin ik voorin, reden we naar het WKZ geboortecentrum. Onderweg maalde het in mijn hoofd: hoe gaan we dadelijk naar huis, met zijn drieën, tweeën of ik alleen?”
Verloskunde
In het ziekenhuis werden de ouders voor een hele moeilijke keuze gesteld. Starten met de behandeling na de geboorte van hun zoontje of niet? Vanaf 25 weken zwangerschap start de behandeling automatisch, zover was deze zwangerschap nog niet. Eigenlijk een onmogelijke keus.
“Op de afdeling krijg je in korte tijd zoveel informatie! Je bent het één nog aan het verwerken en dan komt het volgende alweer op je af. Gelukkig hadden de verpleegkundigen wat meer tijd. Met hen konden we het nog eens bespreken en al onze vragen stellen. We besloten de natuur zijn werk te laten doen. Uiteindelijk heeft hij het tot 25 weken gered in de buik en werd de behandeling gestart.”
Roy verblijft tien weken op de NICU in het WKZ geboortecentrum en zes weken op de kinderafdeling in het ziekenhuis in Gorinchem. De eerste 3 weken verliepen boven verwachting goed. “Helaas heeft hij zich toen een keer verslikt in zijn voeding. Dat is in zijn longetjes terecht gekomen en daardoor ontstond er een hele serieuze infectie. We waren in de ochtend hierover gebeld door iemand van de afdeling, maar we hoefde ons, op dat moment, nog geen zorgen te maken. Hoe anders was de situatie toen we op de afdeling kwamen om melk te brengen. We zagen heel veel witte jassen rond zijn couveuse. Hij had 9 infusen en nog een aantal pompen. We kregen meteen een verontrustend gesprek met de behandelend artsen. Alles hebben ze uit de kast gehaald voor hem, 110% aan medische zorg. Daarna was het afwachten en moest hij zelf de strijd aangaan. Het was maar de vraag of hij het zou redden.”
Zorg
“Vanaf dat moment zat er 24 uur een verpleegkundige naast zijn couveuse. Mijn vrouw en ik zijn ook op de afdeling gebleven, steeds één van ons. We konden op een bedbank, tegenover de unit, slapen. Mike, ons andere zoontje werd opgehaald door opa en oma. Gelukkig ging het de volgende dag beter met Roy, en knapte hij langzaamaan op. We hebben echt groot respect voor alle mensen die zo vechten voor je kindje. Die alles daarvoor uit de kast halen.”
Emoties
“Op de neonatologie unit gebeurt er heel veel. In de tijd dat Roy er lag zijn er kindjes overleden. Je bent dol blij dat jou kind leeft en opknapt en tegelijk voel je je daar schuldig over zodra je merkt dat het bij een ander kindje minder goed gaat. Je ervaart hele heftige emoties met grote pieken en diepe dalen. Gelukkig hebben we in het WKZ meteen met een maatschappelijk werkster contact gehad die ons daarin begeleide.“
Superman Roy op de basis school
Bij de geboorte woog hij 785 gram en was hij 33 cm lang. Nu is hij zeker een meter en gaat na de zomervakantie naar groep 1 van de basisschool. “Roy is via een keizersnede ter wereld gekomen, omdat hij in superman houding lag. Hij kreeg na zijn geboorte een superman pakje. Hij vindt het nog steeds leuk om zich daarin te verkleden, al past hij natuurlijk niet echt goed meer. Hij is onze superheld!
Als we op controle komen, één keer per jaar bij de neonatale follow-up poli, lopen we altijd langs bij het Ronald Macdonald huis en de afdeling neonatologie. Ze kennen Mike, Roy en ons na 4,5 jaar nog steeds, dat is hartverwarmend!”
